Në momente të caktuara, qielli ndizet në raportet e të kuqeve apo kobaltit, ndërsa në momente të tjera të caktuara bën kompromise me grinë, e cila vihet në funksion të rrëfimtarisë odiseniane të personazheve, të cilët nuk lodhen në kërkimin e Itakës së tyre.

Në këtë funksion, ai bën një përplasje apokaliptike koloristike, ku shpërthimet koloristike të trajtuara përmes pastozitetit krijojnë dhe një tension dramatik të rrëfimtarisë në alternim me liricitetin e siluetave.